Recent was ik weer eens te gast bij Tata Steel: een bedrijf dat op vele fronten onder druk staat. Want naast de druk vanuit actiegroepen en bewoners van de regio IJmond voor vermindering van luchtvervuiling en fijnstof, staat het bedrijf voor de uitdaging om groen staal te produceren en haar CO2-uitstoot naar nul te ­reduceren, haar gemiddeld wat ouder werknemersbestand daarvoor om te scholen en in een krappe arbeidsmarkt productiepersoneel te werven voor de nodige vervanging en verjonging. Zeker niet de enige uitdagingen waar het bedrijf voor staat. Herkenbaar?

Alle organische stoffen, waaronder kunststoffen zoals polypropyleen (PP), ondergaan auto-oxidatie in ­aanwezigheid van zuurstof. Bij de hoge temperaturen van compounderen en spuitgieten verloopt dit ­proces miljoenen keren sneller. Dit leidt bij PP tot afbraak van de polymeerketens en een verlaging van het ­molecuulgewicht, waardoor recycling niet meer mogelijk is. Antioxidanten die tijdens de productie worden toegevoegd, vertragen deze afbraak: zonder deze toevoegingen zouden veel alledaagse voorwerpen niet in bruikbare vorm geproduceerd kunnen worden. Onderzoekers van het Fraunhofer Institute for Structural Durability and System Reliability LBF hebben de online reologische tests verder verbeterd, zodat de exacte stabilisatoren sneller bepaald en daarmee de kosten geoptimaliseerd kunnen worden.

De Lage Landen kenden al in de vorige eeuw bedrijven die zich met recycling van plastics bezighielden. Geld verdienen was het doel en dat is ze goed gelukt. Dat ze het milieu dienden was minder van belang. Maar nu ook in het buitenland actieve bedrijven als Ravago, Morssinkhof en Van Werven zich grote zorgen maken over de kostprijs van herverwerkbaar maalgoed is de animo bij vele Nederlandse bedrijven tot nul gedaald.

Tijdens de afgelopen landelijke verkiezingen viel één woord op: bestaans­zekerheid. Mensen willen zekerheid over hun werk, inkomen en toekomst. Maar hoe bestaanszeker is Europa zelf nog?